Meteen naar de inhoud

.

Mijn sprookje 
1990 Er was eens een oude zieke boomgaard. In het Westfries, een fruittuin. Onder en over  de dode en stervende bomen  groeiden en bloeiden weelderig vele verschillende planten. Distels, Paardenbloemen, Madeliefjes, Boterbloemen, Heermoes, Zevenblad, Brandnetels,  Opschot en Wilgenroosjes, bijna te veel om op te noemen,  Ze waren de helende pleisters op de zwarte zieke grond en  beschermden die voor uitdroging. Ze waren ook voedsel  voor alle diertjes die er leefden. De egels, de muizen en de ratten. De slakken, de mieren, de mollen, de wurmen en die hele kleine ondergrondse kruipertjes. Ook kwamen er vele vogels, en nog veel meer vliegende insecten. Allen vonden ze in elkaar een voedingsbron. Toen kwam er op een dag een vrouw. Ze bouwde een huis op een zanderige plek, ruste na het werk en keek uit over de schoonheid in de tuin. Ze wilde er wandelen alsof het een park was, dat had ze gedaan toen ze kind was. Met veel moeite wist ze door het hoge groen te lopen tot waar water haar stopte. "Dat moet makkelijker kunnen", bedacht ze. Ze kocht een maaier en ging lopen. Ze maaide om zware pollen gras heen, om mierenhopen heen,  steeds rondkijkend of alles veilig was voor wat er leefde.  Zo meanderde de paadjes over het hele land. Ze kreeg stekjes van andere planten en bomen en die werden her en der geplant. Steeds kijkend of het mooi was. Ze groef in het midden tot er water kwam en verbond dat met het water waar ze ooit gestopt was. Het maaien van de paden deed ze vele jaren tot het werkelijk een park was geworden, een ruig park. Toen dat zo was geworden wilde ze het delen. Een park voor één mens is geen park. Al nadenkend over het openstellen kwamen er meer herinneringen uit haar jeugd. Liefdevolle herinneringen. Niet alleen aan het park. Een herinnering aan voorgelezen worden door haar vader was een volkomen verrassing. De herinnering aan het verhaal was  een illustratie maar er kwam een heel andere herinnering. Een gevoel, een gevoel van veiligheid, van liefde. Dat gevoel was gekoppeld aan de illustratie. Een mannetje wonend op de maan, reizend in een bolderkar. Zo vaak had ze gezeten in het maanlicht. Het hielp altijd. Het gevoel bij het voorgelezen worden, daar ging het om. Ze bedacht dat ze ging  voorlezen aan leeftijdgenoten. Wel beschut en toch open. Het werd in 2008  "De VertelTuin". Vanaf de eerste voorstelling kwam het vertellen erbij en kwamen er jongere en oudere bezoekers..

.

Voorlezen, heerlijke  jeugdherinneringen. Vroeger thuis, voor het slapengaan? Op school,  aan het eind van de dag.  Hoe heerlijk het was en hoe je erbij kon wegdromen en hele werelden kon fantaseren. 

Beleef  het, geniet van de omgeving, geniet van het niets moeten. Luister naar verhalen en deel de herinneringen aan voorgelezen zijn. In de middagpauze thee met gebak, in de ochtend met koffie en gebak en natuurlijk langzaam slenteren  in de tuin.

 

 

 

 

 

 

 

 

.

Het lijkt wel een park! Iedereen is vroeger voorgelezen! Ik ga voorlezen aan volwassenen in mijn tuin. Voorlezen aan volwassenen? Waarom? Ze kunnen toch zelf lezen? Het werd langzamerhand duidelijk dat het een liefdevolle ervaring was voor de bezoekers en voor mij.

Ik ben Marijcke Faas (1943- ), ik heb rond 2006 De VertelTuin bedacht om aan volwassenen verhalen voor te kunnen lezen,  te vertellen, en samen  erover te praten. Een tuin als een soort park waarin je veilig en in stilte kunt wandelen. Ik woonde als kind in Amsterdam Noord in een bovenhuis met sportvelden voor de deur, aan het eind van de straat een prachtig park en vlak bij het platteland. Ik groeide op, ging naar school, , studeren, gaf muziekles, werd mentor en moeder. Ik las voor aan mijn kinderen. In 1990 kwam ik in Hem, we bouwden een huis waar achter een enorme tuin, ooit een pruimenboomgaard, lag. In de herfst van 2005  kwamen al wandelend liefdevolle jeugdherinneringen terug. Een prentenboek over de maan , op schoot bij mijn vader. Veilig en blij. Wandelend en zittend in een park  met mijn moeder. Dat heerlijke gevoel van samen zijn. En toen die ene nacht, kijkend door de bomen naar de maan wist ik plotseling dat wij volwassenen allemaal voorgelezen waren en ook heerlijke herinneringen hadden en toen dacht ik “Ik ga hier voorlezen aan volwassenen.” Mijn geluksgevoel van het voorlezen en het park delen. Een theater in de tuin. De VertelTuin ging open in de lente van 2008. Volkomen onverwachts moest ik vanaf dat moment  aan iedereen vertellen dat het echt voor volwassenen was. Voorlezen was toch voor kinderen?

In 2013 werd het een culturele stichting (anbi) met als doel het het promoten van voorlezen aan ALLE leeftijden maar vooral voor volwassenen.

 

 

 

 

 

 

 

 

.

Benieuwd naar mogelijkheden? In de afgelopen jaren heb ik ook voorgelezen op andere plekken. In een bibliotheek, in een tent bij een Halloweenmarkt, vlak voor kerst bij De Engel van Hoorn, in een huiskamer voor senioren , in een huiskamer bij een jarige thuis, in de bibliotheek in Purmerend en op nog wat gezellige plekjes, binnen en buiten. In November 2022 in De Huesmolen in Hoorn en in april 2023 in Het Vierkant, een wonderschone kerk in Wognum.


Langzaam slenteren

Dat doe je voor je plezier in de pauze in De VertelTuin. Rustig, stap je voor stapje, met aandacht kijkende en luisterend.  De  rust en schoonheid van het natuurpark doen wonderen met je gedachten en lichaam. En  overal is de toren in Hem zichtbaar of achter de bomen.