Ik ben Marijcke Faas (*1943 - ) Begin 2006 bedacht ik al wandelend in een ruig park in het maanlicht dat alle volwassenen voorgelezen waren in hun jeugd en daar ook mooie herinneringen aan hadden.
*1943-1963 Ik woonde op een bovenhuis in Amsterdam Noord met hoge bomen en handbalvelden voor de deur en aan het eind van de straat een prachtig park gelegen tussen de Adelaarsweg en het N.H. kanaal. Ik was daar vaak met mijn moeder. Vlakbij was het platte land met dorpjes en boerderijen. Ik zong liedjes uit 'Kun je nog zingen, zing dan mee" met mijn moeder aan de piano. Ik kreeg pianoles en was lid van de bibliotheek. Een echt boekenmeisje. 'Een dromertje' zei de juf. Na de schooltijd ging ik werken, gitaar spelen, zingen en toneelspelen in een vriendencabaretgroepje, componeren, schoolmuziek studeren, muziekdocent, mentor, partner en moeder. Ik las veel en ik las voor aan mijn kinderen.
*1990. 1,5 ha. land in Hem. We bouwden ons huis aan de weg. Erachter was een pruimentuin met loodglans, die geruimd moest worden. Er kwamen weides voor paarden, schapen en kippen en een grote moestuin. Voor het 'stadskind' in mij was alles nieuw, wonderbaarlijk en fantastisch. Eind 1995. Geen paarden en schapen meer. Alleen nog kippen. Zomer 1996. De moestuin en de weides waren onzichtbaar geworden. Alles groeide tegen de klippen op. Het was prachtig en ondoordringbaar. Om toch te kunnen wandelen kocht ik een motormaaier en liep over het hele land her en der paadjes te maaien. Ik liep langs alle aangewaaide, gezaaide en geplante bomen, struiken, mierenhopen en molshopen heen. En daarna wandelden we dag en nacht met Dwana onze hond over die paadjes. Het maanlicht, altijd al belangrijk, werd steeds belangrijker. Het voelde als wandelen in een park. Het park uit mijn jeugd maar daar dacht ik toen nog niet aan. Het was gewoon heerlijk.
*2000 Ik herinner me een liefdevolle voorleesjeugdherinnering. Over de maan en mijn vader.
*1946, Ik zit op schoot bij mijn vader. Het is bijzonder. Hij leest voor. Over een mannetje dat gaat in een bolderkar (de grote beer) langs andere sterrenbeelden. Het mannetjes woont op de maan. Ik zie een illustratie en voel liefde, warmte en gelukkig zijn. (*2024 veilig.)
*2006. Aan de vooravond van het pensioen. De parkgedachte. "Alle volwassenen zijn voorgelezen en hebben daar ook heerlijke herinneringen aan? "Ik ga hier, in mijn park, voorlezen aan volwassenen." "Ik ga mijn geluksgevoel van het voorlezen en het parkgevoel delen." De VertelTuin was geboren, Het TuinTheater werd in april 2008 geopend.
Vanaf dat moment ging ik aan iedereen vertellen dat het voorlezen echt voor volwassenen was. Voor het herinneren van mooie, warme en liefdevolle herinneringen.
*2024 Ik heb in de afgelopen 16 jaren ervaren dat bij de mooie herinneringen ook andere naar het heden kunnen komen. Voor mijn gevoel om beleefd en geheeld te kunnen worden. Ik heb dat in 2006 niet beseft maar ik beleef het leven nog steeds als een avontuurlijke zoektocht.
Marijcke